Szkolenie lotnicze rozpoczął w czerwcu 1934 r. na szybowisku Grzegorzewo, należącym do Aeroklubu Wileńskiego.
Dalsze szkolenie doskonalące odbywał w Szkole Szybowcowej Bezmiechowa, w Bieszczadach.
13 maja 1937 r. wykonał tam m.in. lot czasowy na szybowcu, trwający 18 godzin, a w trzy miesiące później zwyciężył w V krajowych Zawodach Szybowcowych.
Największy sukces odniósł jednak 18 maja 1938 r., kiedy to za przekroczenie bariery 500 km
w swobodnym locie szybowcowym przyznano mu Medal Lilienthala, do dziś uważany za najcenniejsze szybowcowe trofeum.

Był jednym z kandydatów do składu ekipy polskiej na Igrzyska Olimpijskie w Helsinkach
w 1940 r., gdzie po raz pierwszy miały być rozegrane olimpijskie konkurencje szybowcowe.
Po wybuchu wojny znalazł się w Skandynawii w zupełnie innej roli, kiedy przez Litwę, Łotwę
i Szwecję przedzierał się do Armii Polskiej gen. Sikorskiego we Francji.
Zaledwie tam dotarł Francja skapitulowała i musiał ewakuować się do Wielkiej Brytanii.
Usilnie zabiegał o przydział do personelu latającego Polskich Sił Powietrznych.
Po krótkim przeszkoleniu skierowany został do 316 polskiego dywizjonu myśliwskiego,
w którego składzie wykonał pierwsze loty bojowe.
W późniejszym okresie latał także w dywizjonach 306 i 315. Na samolotach Spitfire i Mustang wykonał w sumie 883 loty bojowe - eskortował amerykańskie "latające fortece" -
bombowce B-17, zestrzelił 4 samoloty niemieckie, jedną "latającą bombę" V-1, zniszczył dwie lokomotywy i uszkodził okręt podwodny. Za osiągnięcia w wypełnianiu zadań bojowych odznaczony został Srebrnym Krzyżem Orderu Virtuti Militari i trzykrotnie Krzyżem Walecznych oraz licznymi medalami brytyjskimi.

Po wojnie został zdemobilizowany, wrócił do Polski, rozpoczął pracę w Górskiej Szkole Szybowcowej na Żarze jako instruktor, nie porzucając latania zawodniczego.
W 1948 roku wykonał pierwszy w Polsce lot wysokościowy na fali trwający cztery godziny.
23 lipca 1950 roku spełnił ostatni warunek do ZŁOTEJ ODZNAKI SZYBOWCOWEJ z trzema diamentami, będąc pierwszym Polakiem i drugim na świecie zdobywcą diamentowej odznaki,
co ciekawe pierwsze dwa warunki spełnił przed II wojną światową.
Posiada licencję pilota samolotowego, szybowcowego i śmigłowcowego, równocześnie jest posiadaczem uprawnień pilota doświadczalnego i instruktora, oblatał między innymi szybowiec SZD-11 Albatros. W 1962 roku zdobył tytuł Szybowcowego Mistrza Polski, ustanowił trzy krajowe rekordy szybowcowe.
W 1970 roku za wieloletnią działalność otrzymał Medal im. Tańskiego.
W 1988 roku otrzymał Złoty Medal Aeroklubu Polskiego z numerem 2.
Pposiada Tytuł Zasłużonego Mistrza Sportu.
Na samolotach wylatał 4000 godzin, a na szybowcach 2000 godzin.

28 sierpnia 2002 roku podczas Święta Lotnictwa Tadeusz Góra, od lat będący w stanie spoczynku, otrzymał awans do stopnia pułkownika.
15 sierpnia 2007 został awansowany na stopień generała brygady w stanie spoczynku.

(źródło: http://pl.wikipedia.org/wiki/Tadeusz_G%C3%B3ra)

4 stycznia 2010 roku Generał pilot z duszą szybownika otrzymał kolejny rozkaz
zmiany miejsca zakwaterowania...
Tym razem musiał odlecieć ze Świdnika na Wieczną Służbę...

(foto: Piotr R. Jankowski)

Linki:

- http://www.polishairforce.pl/gora.html
- http://www.filmpolski.pl/fp/index.php/1127708
- http://portal.prz.edu.pl/pl/uczelnia/informacje/historia/tadeusz-gora-patronaosbezmie
- http://www.nowiny24.pl/apps/pbcs.dll/article?AID=/20080518/REGION00/106185210
- http://www.nsik.com.pl/archiwum/204/a26.html
- http://www.historia.swidnik.net/image/tid/267
- http://www.polishairforce.pl/_report12.html

Film dokumentalny TVP z 2007 roku >>>
Tadeusz Góra w Wikipedii >>>
Biografia w Polishairforce >>>